Critique op Joker 2, een gedurfde maar saaie film

Hoe kan een film die een cultureel fenomeen was, uitgroeien tot zo'n, laten we zeggen, kamikaze spektakel? Hier is er geen held, geen lach, en al helemaal geen zin. Joaquin Phoenix en Lady Gaga storten zich in de afgrond, maar is er echt iets dat hen kan redden?

In 'Joker' slaagde Todd Phillips erin ons onder te dompelen in de getroebleerde geest van Arthur Fleck, een clown die ervan droomde comedian te worden in een samenleving die hem negeerde.

De film weerklonk in een gespannen sociale context. De realiteit verweefde zich met de fictie op een manier dat velen van ons dachten: "Dit zou een reflectie kunnen zijn van onze eigen gekte." Maar wat is hier gebeurd?

Een musical die de logica uitdaagt

De entrada, het concept van een musical gebaseerd op het universum van 'Joker' liet me mijn hoofd krabben. Een musical? Serieus! Wat volgt er? Een 'Joker: De Musical'? Het idee om Phoenix in een musicalnummer te zien, is als het voorstellen van een vliegende vis. De premisse van 'Folie à Deux' suggereert een verbinding tussen twee waanzinnigen, maar wat ik echt voel is dat de personages in een soort emotionele limbo blijven steken.

De musicalnummers proberen een adempauze te bieden van de harde realiteit van het leven in de gevangenis, maar in plaats van een ontsnapping, worden ze een marteling. Voelde iemand anders dit ook? Of was ik de enige? De chemie tussen Phoenix en Gaga is zo niet-bestaand dat het lijkt alsof ze op verschillende planeten zijn.

Een berekende ramp

De film voelt als een mislukt experiment. Is het een kritiek op Hollywood? Een schreeuw om creatieve vrijheid? Of, nog erger, werd er echt gedacht dat dit zou werken? De muzikale, juridische en liefdeselementen passen niet in een puzzel die al verwarrend is. Alles wat in de eerste aflevering schitterde, lijkt hier te vervagen in een zee van pretenties.

Als 'Joker' een reis naar de waanzin was, voelt 'Folie à Deux' als een doelloze wandeling. De hallucinatoire sfeer die ons eerder aan het scherm gekluisterd hield, verandert in een eindeloze reeks karikaturen die, zonder succes, proberen onze aandacht te trekken.

De repetitiviteit van Phoenix' acteerprestaties voelt als een eindeloze echo en, eerlijk gezegd, vermoeit het. Hoeveel keer kunnen we nog zien hoe een man zijn pijn schreeuwt?

Een agoniserend einde

De conclusie van deze film voelt als een zucht van uitputting. Er is geen verlossing, geen zin, alleen een sacrale daad die, aan het einde van de dag, leeg lijkt. Als er ooit de bedoeling was om iets gedurfds en provocerends te maken, is dit verloren gegaan in de chaos van een verhaal dat niet weet waar het naartoe gaat.