Geborencrisis: Gaan we richting een wereld zonder kinderen?

Wat is er gebeurd? Zijn we moe van de luiers of zijn we gewoon drukker met het kijken naar series op streamingdiensten?

De waarheid is dat deze verandering niet alleen een statistische curiositeit is; het vormt zich als de diepste demografische verandering van de 21ste eeuw.

Wat gebeurt er?

Het Instituut voor Gezondheidsmetrics en Evaluaties van de Universiteit van Washington suggereert in zijn studie gepubliceerd in The Lancet dat bijna alle landen tegen het einde van de eeuw te maken zullen krijgen met een afname van hun bevolking.

Japan zou bijvoorbeeld zijn bevolking tegen 2100 tot de helft kunnen zien verminderen. Stel je een honkbalwedstrijd in Tokio voor met meer robots dan mensen!

Veroudering: een valstrik of een voordeel?

De rekening is duidelijk: minder geboorten en meer grootouders. Tegen het einde van de eeuw zouden de 80-plussers gelijk kunnen staan aan de geboorten. Zijn we klaar voor een wereld met minder kinderen? Het antwoord is niet zo eenvoudig.

Terwijl sommigen alleen problemen zien, geloven anderen, zoals Rafael Rofman van CIPPEC, dat er kansen zijn: als we investeren in onderwijs en vaardigheden, kunnen we landen worden die meer ontwikkeld zijn.

Maar als we doorgaan zoals we zijn, kunnen we eindigen als de Titanic, zonder reddingsboten.

Waarom zijn gezinnen kleiner?

Vrouwen kiezen er tegenwoordig voor om te studeren en te werken voordat ze een gezin stichten. Verstedelijking speelt ook een rol: minder ruimte, minder kinderen. Karen Guzzo van de Universiteit van North Carolina merkt op dat globalisering en veranderingen op de arbeidsmarkt de weg naar volwassenheid hebben veranderd, waardoor jongeren worden gedwongen om naar steden te verhuizen, meer te studeren en, als gevolg daarvan, de ouderschap uit te stellen.

Sarah Hayford van de Ohio State University herinnert ons eraan dat de grote dalingen in de geboortecijfers rond 2008 begonnen, midden in de Grote Recessie. Het lijkt erop dat de individuele prioriteiten niet zoveel zijn veranderd als de economische omstandigheden die hen omringen.

Wie wil er kinderen hebben als je zelfs geen fatsoenlijke koffie kunt vinden zonder in de rij te staan?

En wat nu?

De afname van de geboortecijfers lijkt onomkeerbaar. Natalistische beleidsmaatregelen hebben geprobeerd deze trend te veranderen, maar met bescheiden resultaten. Maar niet alles is verloren. Rofman suggereert dat we, in plaats van te proberen het onvermijdelijke te keren, ons moeten aanpassen aan deze nieuwe context en ons moeten richten op het verbeteren van de levenskwaliteit van toekomstige generaties.

Echter, de impact zal voelbaar zijn: minder werkers, meer grootouders die zorg nodig hebben, en een economie die zichzelf moet heruitvinden. Kunstmatige intelligentie en automatisering kunnen banen wegnemen, maar gebieden zoals ouderenzorg zullen menselijke handen blijven nodig hebben. Zijn we bereid voor een wereld waarin zorg voor onze ouderen kritischer is dan ooit?

De sleutel ligt in innovatie en solidariteit. We moeten heroverwegen hoe we pensioenen en gezondheidsbehoeften financieren in een wereld met minder kinderen. Het is niet slechts een kwestie van cijfers; het is een kwestie van de toekomst.

Zijn we klaar om het onder ogen te zien? Of zullen we blijven toekijken hoe de wereld verandert vanaf de bank? Alleen de tijd zal het zeggen.