Hallo, beste nieuwsgierige lezer! Ben je ooit midden in een discussie geweest en plotseling, boem... absolute stilte?
Als je antwoord ja is, ben je niet alleen. Niemand ontsnapt aan de ongemakkelijke wereld van stilte na een ruzie, en geloof me, er zit veel meer achter die stilte dan een simpele driftbui.
Waarom zwijgen we tijdens een ruzie?
Ik heb tientallen verhalen gehoord in consultaties over koppels, vrienden of collega’s die, na een klein conflict, besluiten de radio uit te zetten en de lucht op “mute” te zetten. Heb je je ooit afgevraagd of die stilte voor vrede is of voor een koude oorlog? Hier komt het beroemde “beter niet praten tot het over is” om de hoek kijken. Vaak verbergen we onze emoties zoals iemand een kapotte sok verstopt: in de hoop dat niemand het merkt.
De psychologie vertelt ons dat we na een conflict soms het gevoel hebben dat stilte ons beschermt tegen grotere schade. Het is alsof je de “pauze” knop indrukt op een videogame omdat je even moet ademhalen. Het is een honderd procent menselijke verdedigingsreactie. Maar pas op: het kan ook een gevaarlijk instrument worden als we het te veel gebruiken.
Voel je je boos? Deze Japanse techniek helpt je te ontspannen
Stilte: schild of zwaard?
Hier wordt het ingewikkeld! Sommigen gebruiken stilte alleen om de situatie te laten afkoelen, maar anderen gebruiken die stilte als straf: “Ik praat niet met je, zodat je het leert.” Het beroemde “ijzige behandeling” kan de ander met een hoofd vol vragen achterlaten: “Was het echt zo erg wat ik deed?” “Waarom verbrak hij zo de communicatie?”
Ik heb mensen in consultaties gezien, vooral degenen met een lage frustratietolerantie of moeite om boosheid te verwerken, die stilte tot hun comfortzone maken. En hoewel leeftijd er weinig mee te maken heeft, lijkt het soms op een tienerdrama in volwassen lichamen, vind je niet?
Emoties aan het roer
Vertel eens, herken je dat gevoel van bevriezen omdat je niet weet wat je moet zeggen na een ongemakkelijk moment? Veel mensen hebben nooit geleerd hun irritatie onder woorden te brengen, dus bij gevaar schakelen ze hun stem uit zoals iemand de televisie uitzet. Maar de waarheid is dat achter die stilte onzekerheid, angst voor afwijzing of simpelweg niet weten wat te doen met de boosheid kan schuilgaan.
Een leuk weetje: in Oosterse culturen wordt stilte soms gezien als een teken van wijsheid of zelfbeheersing, maar in het Westen associëren we het meer met straf of minachting. Dezelfde pauze, twee totaal verschillende films!
Doorbreek de cirkel: praat ook al trilt je stem
Ik zeg altijd tegen mijn patiënten: stilte lost niets op, het verlengt alleen het mysterie. Heb je er ooit aan gedacht dat de ander misschien niet eens weet waarom jij zwijgt? Assertieve communicatie is het beste tegengif tegen het gif van zwijgen. Ik herinner me een lezing die ik gaf in een bedrijf over conflicthantering; een van de aanwezigen bekende dat hij dagenlang sprakeloos bleef, totdat hij twee dingen leerde die zijn kijk veranderden: praten wanneer de interne storm al is gaan liggen... en eerlijk zeggen hoe het conflict hem raakte.
Wat als je de alarmbel van de stilte uitzet en probeert woorden te gebruiken, ook al zijn ze onhandig, ook al trilt je stem? Probeer het de volgende keer. Vertel de ander hoe het conflict je liet voelen. Je zult zien dat vaak alleen luisteren en gehoord worden de beste weg is om de brug te herbouwen.
Zullen we het proberen? Uiteindelijk heeft zelfs stilte een houdbaarheidsdatum. En jij, weet je al wat je wilt zeggen als het zwijgen voorbij is?