Hoe accepteer je jezelf als je jezelf niet voelt?

"Nog nooit eerder in onze recente geschiedenis hebben we zoveel onzekerheid ervaren bij het brengen van het nieuws. Angst, verdriet en frustratie overweldigen ons, in een wervelwind van ongekende emoties."...

Het is natuurlijk om te voelen dat we deze dagen op onbekend terrein navigeren.

Plotseling brengen de nieuwsberichten elke ochtend een onzekere toekomst.

We leven in een ongekend hoofdstuk in onze recente geschiedenis, vol angst, verdriet, frustratie en een scala aan emoties.

We passen ons aan aan een "nieuwe normaal" die verre van normaal is.

In tegenstelling tot wat we op sociale media zien, lukt het niet iedereen om creatief en productief te zijn terwijl we doorgaan met de huidige situatie.

Dit is een moeilijke tijd en je zou jezelf niet moeten bekritiseren omdat je niet meer doet dan je nu al doet.

Het is begrijpelijk als je het gevoel hebt dat je nu niet jezelf bent; immers, niemand is dat echt.

De kloof tussen ons thuis en de wereld daarbuiten is enorm.

We staan voor een van de meest eenzame en stressvolle perioden tot nu toe; dus het is logisch om veel mensen zich zonder enige motivatie te zien voelen.

Het is waarschijnlijk dat je nog nooit zoiets hebt meegemaakt.

Als je je verward voelt tijdens deze quarantaine, wil ik je laten weten dat je niet alleen bent.

Alsjeblieft, straf jezelf niet voor hoe je deze bijzondere situatie aanpakt.

Het maakt niet uit of je ervoor kiest om iets nieuws te leren of dat je ervoor kiest om de hele dag onder je dekens met de gordijnen dicht te blijven.

Hoe we op dit moment besluiten onze tijd door te brengen varieert enorm; niemand voelt zich helemaal als zichzelf.

We ervaren allemaal angst, verdriet, hoop en prikkelbaarheid terwijl we dromen van de vrijheid om weer vrij rond te kunnen bewegen.

Onze emoties zijn overal en dat is volkomen normaal.

Onthoud: ook al lijkt het soms anders - we doen allemaal ons best om deze periode door te komen - zelfs als het moeilijk te geloven lijkt.

Hoewel isolatie ons eenzaam kan laten voelen, moeten we altijd onthouden: we zijn niet alleen.

Geduld hebben met onszelf kan een positieve revolutionaire daad zijn.
Als we ons losgekoppeld voelen van de rest van de wereld is dat prima.


Het begrijpen van onze dieptepunten of onze tijdelijke moeilijkheden om adequaat contact te maken met anderen als gevolg van stress maakt ook deel uit van het proces.

Je melancholisch of bezorgd voelen is te verwachten onder deze unieke omstandigheden.

Laten we niet meteen teruggaan naar wie we waren; er zijn immers aanzienlijke veranderingen zowel extern als intern geweest.

Nu meer dan ooit is het essentieel om extra begrip te tonen naar onszelf en naar anderen.

Laten we voorlopig vergeten om strikt vast te houden aan onze gebruikelijke routine, inclusief constante lichaamsbeweging of huishoudelijke taken.

Dit uitdaging aangaan door ons aan te passen aan onze persoonlijke behoeften is de beste strategie totdat we eindelijk helderheid zien aan de andere kant van de tunnel.

Laten we standvastig blijven in de wetenschap diep van binnen: we zullen hier doorheen komen, zelfs als het tijdelijk eindeloos lijkt.

Je ware zelf accepteren

In mijn carrière als psycholoog heb ik het voorrecht gehad om getuige te zijn van buitengewone transformaties. Het verhaal dat ik vandaag wil delen, draait om een patiënt die ik Carlos zal noemen, een verhaal dat diep illustreert hoe we onszelf accepteren wanneer we ons niet onszelf voelen.

Carlos kwam voor de eerste keer naar mijn spreekkamer met een verloren en verwarde blik. Hij bevond zich op een punt in zijn leven waarin ontevredenheid zijn constante metgezel was. "Ik herken mezelf niet", zei hij met een trillende stem, "ik ben vergeten wie ik echt ben". Zijn verhaal was niet uniek; velen van ons gaan door momenten waarin we ons losgekoppeld voelen van onze essentie.

Ik stelde Carlos een pad naar zelfkennis voor, gebaseerd niet alleen op traditionele therapie, maar ook op de kracht van kleine dagelijkse acties. Ik vroeg hem om elke dag drie dingen op te schrijven: wat hij voelde, wat hij wilde voelen en een kleine maar betekenisvolle actie om dichter bij die gewenste emotie te komen.

In het begin was Carlos sceptisch. Hoe kon iets zo eenvoudigs het verschil maken? Maar naarmate de weken maanden werden, begon hij veranderingen op te merken. Hij begon zijn diepere emoties te herkennen en begreep dat zichzelf accepteren betekende zowel zijn licht als zijn schaduw omarmen.

Op een middag kwam Carlos mijn kantoor binnen met een andere glimlach. Deze keer was er een speciale glans in zijn ogen. "Ik begin me weer mezelf te voelen", deelde hij enthousiast. Maar het belangrijkste was zijn volgende onthulling: "Ik heb geleerd vriendelijk te zijn voor mezelf".

Deze verandering was niet magisch of onmiddellijk. Het was het resultaat van Carlos' voortdurende toewijding aan zijn persoonlijke proces en zijn moed om het onbekende in zichzelf aan te gaan.

De waardevolste les van deze ervaring is universeel: onszelf accepteren wanneer we ons niet onszelf voelen is een reis naar ons innerlijk die geduld, mededogen en bewuste actie vereist. Het is niet gemakkelijk, maar ik kan u verzekeren, op basis van jarenlange therapeutische begeleiding, dat het mogelijk is en diepgaand transformerend.

Net zoals Carlos zijn weg terug naar zichzelf heeft gevonden, kun jij dat ook. Onthoud: de sleutel ligt in kleine dagelijkse acties vol intentie en zelfliefde. Jezelf accepteren zoals je bent omvat al je versies: de gemakkelijk lief te hebben en de moeilijk te begrijpen.

Iedereen heeft zijn eigen reis naar zelfacceptatie; het belangrijkste is die eerste stap te zetten... en door te blijven gaan.

Abonneer u op de gratis wekelijkse horoscoop

Boogschutter Kreeft Leeuw Maagd Ram Schorpioen Steenbok Stier Tweelingen Vissen Waterman Weegschaal